Teksten stilteviering

Stilteviering 1 oktober 2017

Het moment is altijd NU en de vrucht is altijd rijp. Je hoeft alleen maar moed te verzamelen om het woud van je innerlijk binnen te gaan. De vrucht is altijd rijp en het moment is altijd de juiste tijd.

Osho- Zentarot handboek, 2002

(Innerlijke) herfst

Herfst, vallende vruchten. Sapstromen, terugtrekkend leven.

Bladeren die verkleuren tot één bont palet,  afstekend tegen de blauwe hemel.

Klaar om te vallen,  bij de eerste herfstdepressie.

Lijdzaam, meebewegend met de wind.

Gevallen blad, voedsel voor een nieuw leven.

En de natuur, die komt tot rust in al zijn bescheidenheid.

Bewust wordend van komen en gaan. Verstilling in al zijn eenvoud.

En ik, zie de dagen niet meer lengen,
de zon die lager staat.

Duisternis valt als een deken  op mij neer.

Ik voel hoe de herfst   langzaam bezit van mij neemt.

Trek mij meer naar binnen, fysiek en innerlijk.

Mijn herfstdepressie  van dat moment.

Ik weet, deze depressie  is van tijdelijke aard.

Hoort bij dit seizoen, en niet bij mij.

Maar toch.
Innerlijk voel ik, de herfst zit ook in mij
in al zijn facetten.

Het loslaten van oude patronen,
dóór depressies gaan.

En weten, hoe moeilijk ook,
een nieuw leven begint met loslaten.

Stanny

Het pad

Als de nevelen optrekken Verschijnt de zon

Als de schors weggenomen wordt Verschijnt het hout

Als het denken verwijderd wordt Verschijnt het hart

Als het hart zichzelf heeft opgelost Verschijnt het goddelijke

Als stof en geest verdwijnen Verschijnt de ongrond

 Zuiver u Want zuiver zijt ge

Laat los Want er is niets om vast te houden

Wees niets meer Want alles zijt ge al.  

Erik van Ruysbeek

Herfst is de tijd van vermoeden, niet van weten

Van tasten, niet van grijpen. Van eerst met mijn duim

het waas wegvagen van een purperen pruim

en van voelen en dàn pas eten.

Herfst is rustig doende, niet als zomer doende was,

met dat druk ondernemen, proclameren en oprichten

en met uitbreiden en weer iets anders stichten.

Herfst vertraagt een ogenblik de pas.

Een krekel zit nog vol te houden in het gras

en op de grintweg snort een laatste bij.

Wat vorig jaar nog komen moest is nu voorbij.

Maar de geest is vrij.

Om te berekenen, te weerleggen en te ijken.

en om te rangschikken en te bevragen,

te beschouwen en te kijken.

Herman de Coninck

Licht zonder bron, het bleke goud van een nieuwe dag.
Zijdeachtig grijze, zachte bladeren aan lage struiken,
zilver van dauw.
De koele roodheid van de rozenkransbloem,
bloeiend over de heuvels.
Het blauw van de horizon.
Uit het lovergewelf van het beekravijn treed ik te voorschijn
op de wijde helling.
Druppels glinsterend op mijn handen, het voorhoofd koel door de waterspatten van de neerbuigende takken,
vervliegend in de zoele morgenwind.

‘Merkstenen’ van Dag Hammerskjold.

Huis om stil te zijn

Uit straten ronkend en rumoerig  heb ik een weg, een plek gezocht;
ik vond, het hart beklemd en roerig, een huis gebouwd uit ademtocht.
Uit woordenvloed ben ik gekomen, genaderd tot de bron van rust;
niet om er zomaar weg te dromen maar stil te zijn naar hartelust.
Hier klinkt de taal niet angstaanjagend en daal ik tot mijn wezen in,
in stilte die bevrijdt, ontwapent: een stem die spreekt van dieper zin.
Het veilig masker mag doormidden,ik toon mezelf een waar gezicht;
terwijl – geopend – handen bidden: ontvangend, weerloos, vederlicht.
Ik voel me als herdacht, herboren –het eelt, de ziel opnieuw doorbloed;
ik ga, weer mens als ooit tevoren,de wereld anders tegemoet.
(E.Dam)

Innerlijk  voorjaar
De natuur toont door
de seizoenen heen vele facetten.
Van ontkiemen en groei, tot wasdom.
Van vruchten loslaten
tot het langzaam afsterven.
Een nieuw begin in wording.
Lente, kracht van energiestromen
voeden elk element op aarde.
Ontkieming, groei, een openbaring.
Een krachtexplosie,
die zijn weerga niet kent.

Zoals de natuur verandert
door de seizoenen heen,
doorlopen ook wij deze cyclus,
zowel in als om ons heen.
Elk stadium van het leven
kent gebeurtenissen
die ons confronteren
met geboorte, leven en dood
loslaten en opnieuw beginnen.
In en uitademing.

Gezien mijn leeftijd
bevind ik mij in de cyclus van de herfst.
Een kleurrijke transformatie,
bewust zijn van Panta rhei.
Je moet met de stroom mee
of je wilt of niet.
Er hoeft maar weinig te gebeuren,
waardoor telkens in mij
het bewustzijn groeit van een nieuwe lente.
Opnieuw geboren worden,
een moment van innerlijke groei.
Stanny

GELIJKMOEDIGHEID
Toon Hermans
Wind je niet op,
maak je niet druk,
maar leer er mee omgaan,
dat het licht donker wordt,
dat het volle leeg wordt,
dat de lach verandert in een traan
en dat de blijheid versomberen zal,
want in de versombering
woont alweer het blije,
in de traan verbergt zich al de lach,
in het rumoer kondigt zich het stille al aan
en in de leegte schuilt alweer het volle,
zoals ook uit het donker
het licht te voorschijn treedt.