31 januari Roos van Doorn

 

Welkom door bestuurslid en mededelingen.

Goede morgen. Heel hartelijk welkom in de Ontmoeting, bij deze viering, waarin Roos van Doorn, onze voorganger, voorgaat. Ook een welkom aan mensen die elders deze viering bekijken en misschien op een ander tijdstip. Vandaag is er alweer een maand voorbij in het nieuwe jaar en de tijd begint dat de dagen zichtbaar langer worden.

De muziek wordt vandaag verzorgd door Rien den Arend.

Volgende week zondag is er, ook digitaal, een viering met Tina Geels. Het is nog niet duidelijk hoe de vieringen  verder in februari gaan.

Er is een extra collecte voor het weeshuis Children of the Universe in  Nepal. 35 weeskinderen krijgen hier een goed tehuis en onderwijs.( Zie gegevens onder aan de mail)

Piano intermezzo

Kaars aansteken

De Bron

Wees vrij van alle vreugd’ en smart

Zoek naar de stille plek in ’t hart

Daar sta je open voor de Bron

waar liefd’ en wijsheid ooit begon

Je bent verbonden met het Al….

Dat je nooit, nee nooit vergeten zal.

Piano intermezzo

Openingswoorden

Ik ben Roos van Doorn, voorganger bij de vrijzinnigen in Bennekom. Als je voor het eerst met ons meedoet: welkom, we zijn blij dat je ons gevonden hebt.

We zijn blij dat je de tijd neemt om naar dit filmpje te kijken. Weet dat je hierin niet alleen bent, al wordt dit fimpje op verschillende plekken en op verschillende tijden bekeken, toch helpt het ons om verbinding te voelen met elkaar.

Onze intentie is, om via dit filmpje tijd en ruimte te creëren bij ieder thuis, ook bij  jou op dit moment, voor inspiratie, iets waaraan je je kunt spiegelen, een hulp om ieder te bemoedigen te leven naar zijn of haar hoogste waarden.  We vinden het belangrijk om hardop uit te spreken wat ons in deze lastige tijden blijdschap blijft geven en waarin we ons gezegend voelen in ons leven.

We willen elkaar helpen op het pad van ontdekking en ontmoeting te blijven. We nodigen elkaar uit om mee te doen. Weet je welkom, wie je ook bent, waar je ook maar vandaan komt en hoe je je vandaag maar voelt.

De verhalen en liederen in deze online viering, zullen verschillende betekenis hebben voor ieder van ons, omdat we hier komen met onze eigen levenservaringen en ons eigen innerlijk weten. Dat nemen we mee hiernaartoe. Met al die levenservaringen en al die levenswijsheid vormen we een cirkel. Een cirkel, van compassie en betrokkenheid, van actie en contemplatie, van bevoorrecht zijn en van tekort.

We voegen ons hiermee in een eeuwenoude stroom van mensen, van allerlei culturen en allerlei religies en stromingen, die met hetzelfde verlangen op het leven betrokken waren.

Geef jezelf de gelegenheid om alles wat afleidt even te laten voor wat het is,

en om aanwezig te zijn, je plek in te nemen in de kring van dit moment. Dit kan door even aandacht te besteden aan je ademhaling, of aan hoe je fysiek op dit moment zit, of om even te voelen wat je van binnen bezig houdt en los te laten wat kan om ruimte te scheppen voor iets nieuws, of om oude woorden te bidden die hun kracht voor jou nog niet verloren hebben. Er volgt nu een lied uit Taizé, en tijdens dit lied kun je doen wat jou het meeste helpt om je innerlijk klaar te maken voor de rest van de viering.  

Taize lied: nunc dimittis 

Nunc dimittis servum tuum, Domine, secundum verbum tuum in pace:

Quia viderunt oculi mei salutare tuum

Quod parasti ante faciem omnium populorum:

Lumen ad revelationem gentium, et gloriam plebis tuae Israel.

Meester, nu laat gij uw dienaar gaan

in vrede,- naar uw woord;

want mijn ogen hebben gezien uw heil

dat gij bereid hebt

voor het aanschijn van alle gemeenschappen:

licht tot ontsluiering van volkeren,

de glorie van Israël, uw gemeente!

Lezing /vertelling

In de bijbel staat een verhaal over Jezus. Of eigenlijk is het een verhaal over Simeon. Of eigenlijk is het een verhaal over een mens die leefde met een belofte. Een belofte van hoop. Een belofte van een nieuw begin tegen beter weten in. Een toegewijd mens. Die heel lang moest wachten. En die plots iets stralends herkende in iets doodgewoons en toen vrede kon hebben met de wereld en met zijn eigen leven en sterven.

Wie het na wil lezen: Lucas 2: 25:32

Ik vertel het verhaal na in mijn eigen woorden in de hoop dat we  door de eeuwen van papier en interpretaties en culturen heen kunnen luisteren en kunnen horen dat dit een verhaal is van alle tijden van alle mensen van welke religie of levensovertuiging dan ook. En kunnen navoelen hoe dit verhaal ons eigen levensverhaal raakt.

Simeon woont in Jeruzalem. Hij is een rechtvaardig, toegewijd, dienstbaar mens. Hij wacht op vertroosting. Waarom wacht hij op vertroosting? De wereld om hem heen is niet vredig. Er zijn romeinse bezetters, er is onrecht, armoede, ziekte. Simeon gelooft dat het anders en beter kan. Hij  is een mens die leeft uit inspiratie. Er is hem door de Heilige Geest voorspeld dat hij niet zal sterven voordat hij Christus de Vertrooster heeft gezien.

Op een dag heeft hij het gevoel dat hij naar de tempel moet gaan. Het is precies de dag waarop Maria en Jozef, zoals te doen gebruikelijk in die tijd, hun eerstgeboren zoon 40 dagen na zijn geboorte naar de tempel brengen. Om hem voor te stellen aan God, om te danken voor zijn leven en voor Maria om God weer op te zoeken die eerste overweldigende weken na de bevalling, waarin haar aandacht volledig opgeslokt werd door het nieuwe leven wat aan haar toevertrouwd is.

Simeon is tempeldienaar en neemt nietsvermoedend het kind van deze ouders in zijn armen, om het te zegenen, zoals gebruikelijk is.

En dan ineens weet hij het van binnen: dit is niet zomaar een kind. Dit jongetje zal als een Licht voor de wereld zijn.

Een stem in zijn hart zingt: “Meester, laat uw dienaar nu maar gaan in vrede, zoals het mij gezegd is. Want mijn ogen hebben het heil gezien dat u bereid hebt.”

Maria en Jozef zijn verwonderd over de reactie van Simeon. Ze keren terug naar Galilea, naar hun stad Nazareth. En daar groeit het jongetje op en wordt krachtig, vervuld van wijsheid.

Piano intermezzo

Overweging

Het verhaal van vandaag lees ik als een vertelling die iets over  kan brengen van de betekenisvolheid van zo’n menselijke ervaring . Er is het wachten, het zien van de wereld die gebroken is, niet heel, niet rechtvaardig. Er worden ruiten ingegooid, auto’s in de fik gestoken, gejoel .  In wat voor wereld leven we? Er is het hopen op beter, rechtvaardiger. Er is een gevoel van binnen dat het zou moeten kunnen. Het voelt als een belofte, die Simeon voelt, en die we hoop ik , in ons leven herkennen dat je verwacht, dat je zult zien dat er hoop is. Dat het beter kan. Dat die hoop niet tevergeefs zal zijn. Daarmee leven, dat uithouden, oud worden. En dan onverwacht: een moment van stralend openbreken, van de gewoonheid van de dingen doorzien, het licht zien in iets of iemand, vrede hebben met de wereld, ook al is die op dat moment nog niet geheeld. Hoop krijgen al zijn er nergens tekenen te vinden dat het goedkomt. Dat een lied van dankbaarheid in je hart opwelt.

Zulke grote openbaringen gebeuren misschien maar één keer in een mensenleven. Soms is het na een persoonlijke crisis dat je opeens weet wat je echt belangrijk vindt in het leven. Dat meer vertrouwen voelt, in het leven, in jezelf in dat het hoe dan ook goed komt. Of misschien maak je het in het klein wel meerdere keren mee. Het wachten, het trouw zijn aan de belofte die je van binnen voelt, je versleten voelen en dat er opeens weer een moment van openbreken is.

In het kerkelijk jaar maken we de rondgang elk jaar opnieuw. Innerlijk groei je mee: met de geboorte van Jezus in een stal ver weg van de menselijke beschaving: de geboorte van licht in de duisternis, van hoop. Het jongetje groeit op, de hoop groeit. Hij wordt een wijs man, die het land doortrekt en mensen opzoekt. Mensen  ziet en hoort voor wie ze zijn en van welke toekomst  ze dromen, die zijn inzichten deelt. En dan zijn sterven, de teleurstelling , was het nu allemaal voor niets, is het allemaal afgelopen?, en het ontdekken dat de boodschap desondanks levend blijft. En weer opnieuw. Dat hele verhaal maken we elk jaar opnieuw mee en elk jaar sta je er weer net anders in, je bent niet meer dezelfde als vorig jaar. En elk jaar kunnen er dan in die oerverhalen stukjes oplichten die te maken hebben met hoe jij op dit moment in je leven staat.

In de katholieke traditie is nu het bijna Maria lichtmis. Traditioneel komen de  mensen hun kerk  uit met kaarsen, maken een rondgang  met de kaarsen door de kou .

In de natuurreligies maken we ook elkaar een innerlijke rondgang van blinken en verzinken en weer opnieuw. En nu is het bijna imbolc, waarin gevierd wordt dat we de diepste kou en duisternis hebben doorstaan. En er de eerste hoop gloort dat we het zullen gaan redden. De eerste lammetjes worden geboren en dat betekent melk en kaas. De eerste bolletjes komen boven de grond, bereid om een sneeuwbui te weerstaan.

En in de antroposofie laten de kinderen elk jaar om deze tijd walnootbootjes drijven op het water met een kaarsje erin. Zoveel talen uit zoveel tradities, die ons met verschillende beelden hetzelfde proberen te vertellen. Al is de wereld buiten je nog koud en hard, het is tijd om je moed te verzamelen en het licht te laten groeien.

Nunc dimittis– Arvo Pärt- door Voces 8

Zegen

We gaan, als een wankel walnootbootje te water met ons lichtje. Het water is nog koud, de wind kan je kaarsje uitblazen. Maar dat weerhoudt ons er niet van om in beweging te komen en met ons lichtje, als is het nog klein, naar buiten te gaan. We blijven niet binnen wachten totdat de wereld harmonieus is. We wagen het erop. Zonder garantie op een goede afloop. Het verhaal van vandaag is niet van een positivisme dat je behoedt, dat je de garantie biedt dat jouw kaarsje niet uitgeblazen zal worden omdat jij beter beschermd zou zijn dan anderen.

Maar misschien biedt het je aansporing om het erop te wagen. Misschien biedt het je troost en bemoediging dat je niet alleen bent. Dat we ook bij elkaar het lichtje weer aan kunnen steken. Zoals de kunstenares die begon met stoepkrijt poppetjes die hand in hand staan te tekenen op de plekken waar in Eindhoven de grootste ravage was aangericht. De mensen die er s ochtends stonden met emmertjes en stoffer en blik in de hand om te helpen puin ruimen. Dat we er zo voor elkaar kunnen zijn in de wereld van vandaag. Dat er ook iemand voor jou zal zijn als je door moeilijke periodes in je leven gaat en je innerlijk lichtje flakkert of misschien wel een poosje uitgaat. Dat je weet dat je met jouw lichtje de wereld in kunt om nog meer te worden wie je bent.

Moge de Eeuwige bij je zijn en je behoeden

Moge de Levende je zegenen op de weg van vallen en opstaan en verdergaan

Moge de Geest je insipreren, je moed geven nieuwe wegen in te slaan, zij schenke je kracht.

De Barmharige, begin en einde, bron en oceaan

Schenke je wijsheid, wijze je de weg en drage je.

Lied: May it be- Enya door Voces 8 

May it be   An eveningstar, shines down upon

May it be, When darkness falls,

Your heart will be true   You walk a lonely road

Oh how far you are from home

Mornië utulië (darkness has come)

Believe and you will find your way

Mornië alantië (darkness has fallen)

A promise lives within you now  May it be the shadow’s call

Will fly away  May it be you journey on to light the day

When the night is overcome  You may rise to find the sun

Mornie utulie  (darkness has come)

Believe and you will find your way Mornie alantie (darkness has fallen)

A promise lives within you now, A promise lives within you now

        Collecte

Bankrekening NL78INGB0000870161, ten name van Vrijzinnigen Bennekom.
Collecte Nepal