Blijf op de hoogte en schrijf je in voor onze nieuwsbrief!
Reflectie of teksten
Tekst door Roos gebruikt in de viering van 02-02-2020
The Invitation – Oriah Mountain Dreamer
Het maakt me niet uit hoe oud je bent of wat voor werk je hebt. Ik wil weten wat je verlangens zijn en of je durft te dromen over dát waar je in je hart naar hunkert. Durf je het avontuur van het leven aan te gaan? Het is ook niet belangrijk welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet kunt doordringen of trek je je terug en sluit je je af uit angst voor nog meer pijn. Kun je de pijn van het leven ervaren, zonder het te verbergen, te verdoezelen of vast te houden.
Ik wil weten of je met vreugde kunt omgaan, Kun je dansen van uitzinnigheid en de verrukking tot in je vingertoppen en tenen voelen tintelen! Zonder voorzichtig te zijn en rekening te houden met de beperkingen die je als mens hebt. Het is niet belangrijk of het verhaal dat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk tegenover jezelf te zijn en of je de beschuldiging van verraad kunt verdragen zonder je eigen ziel te verraden. Ben je trouw aan jezelf? Em kun je schoonheid zien, zelfs wanneer het niet mooi is en kun je, door de aanwezigheid ervan, je eigen leven verrijken.
Het is niet belangrijk om te weten waar je woont, wat je hebt gestudeerd of hoeveel geld je hebt. Ik wil weten of je kunt opstaan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gekwetst tot op het bot en kunt doen wat gedaan moet worden. Het maakt me niet uit wie je kent. Ik wil weten of je met mij midden in het vuur wilt gaan staan en niet zult terugdeinzen. Ik wil weten wat jou staande houdt, van binnenuit, wanneer al het andere wegvalt.
Kun je alleen met jezelf zijn en op die eenzame momenten werkelijk van je eigen gezelschap genieten?
Teksten Stilteviering
Teksten uit het boek “Stoppen met Zoeken’ van Dorothy Hunt.
Dorothy Hunt is spiritueel directeur van Moon Mountain Sangha in San Francisco, Californië. Hier geeft ze onderricht in de lijn van Adyashanti, die haar in 2004 vroeg om de dharma te onderrichten. Ze is de oprichter van het San Francisco Center for Meditation en Psychotherapy. Dorothy heeft een lange en diepe band met de leer van Ramana Maharshi en de weg van Zelfonderzoek, non-dualistisch zenonderricht, advaita en de christelijke mystici.
Tekst bij het aansteken van de kaars: (Johannes 3:8)
‘De wind waait waarheen hij wil, Je hoort zijn geluid, Maar je weet niet waar hij vasndaan komt En waar hij heengaat; zo is het ook Met iedereen die uit de geest geboren is’
Het verhaal van de rivier
Er was eens een stroompje op een verre hoge berg, dat op reis ging om te eindigen aan de rand van de woestijn. Op zijn reis had hij veel obstakels overwonnen, maar toen hij bij de woestijn aankwam, bleef zijn water maar verdwijnen, hoe hard hij ook het zand instroomde… Hij wist zeker dat het zijn lotsbestemming was om de woestijn te doorkruisen naar de bergen aan de andere kant, alleen wist hij niet hoe. Een stem uit de woestijn fluisterde zacht dat de wind de woestijn ook doorkruist, dus waarom de rivier niet. Toen de rivier tegenwierp dat de wind kan vliegen en hij niet, vertelde de stem dat hij zich om te beginnen moest laten opnemen door de wind. Maar de rivier wilde zijn identiteit niet verliezen, omdat hij bang was dat hij haar nooit meer terug zou krijgen. De stem van de woestijn probeerde de angst van de rivier te verzachten door uit te leggen dat de wind het water opneemt, meeneemt de woestijn over, het dan weer laat vallen als regen en dat de regen weer rivier wordt. Hoewel hij bang was, liet de rivier uiteindelijk zijn water toch als damp opstijgen. Hij werd opgenomen in de armen van de wind en voorzichtig de woestijn overgedragen en bij de verre bergtop aangekomen viel de regen neer.
Een blad, voorgedreven door de wind, Zonder tijd, zonder zorgen, zonder bestemming. Ware overgave.
Met je eigen schoenen, sta je In de voetafdruk van het goddelijke.
Wind is onzichtbaar, Maar bladeren buigen ervoor. Alles wat je ziet Komt voort uit wat je niet ziet; Licht schijnt Uit duisternis.
DE ZIEL VAN PUTTER 24 november 2019
Mijn opa was er de man niet naar om je te troosten met het soort sprookjes waar de meeste volwassenen mee aankwamen.
“Je hart is als de wereld,” zei hij. ”In je hart zijn veel landen en ieder land is anders.
Er groeien andere bloemen en planten. Er vliegen andere vogels. Er wordt een andere taal gesproken. Ieder land heeft maar één bewoner. En jou natuurlijk, want jij woont in alle landen tegelijk. In het ene land woon je liever dan in het andere. Misschien woont daar iemand met wie je om dezelfde dingen kunt lachen, of met wie je om dezelfde dingen bedroefd wordt. In sommige landen woont misschien iemand die lekkere bitterkoekjespudding kan maken of prachtig piano kan spelen. Daar ben je misschien ook graag. Het langst woon je met je vader en moeder. Zo is het voor iedereen.”
“O,” zei ik. Tot nu toe dacht ik dat ik het was die in het land van mijn vader en moeder woonde. Maar blijkbaar hadden zij ook bij mij gewoond. “Ieder mens heeft een hart vol met landen, “zei hij. ”Kinderen net zo goed als volwassenen.”
“Wat gebeurt er nu met mamma’s land?,“ vroeg ik.
“Dat blijft zoals het is, “zei hij. “In sommige landen kun je wel weer eens iemand anders laten wonen, maar niet overal. Landen van mensen van wie je veel gehouden hebt, blijven onbewoond. Jij bent de enige die daar kunt komen.”
Dat vond ik wel een geruststellende gedachte.
“Een ding spreken we af,” zei hij. Hij legde zijn hand op mijn hoofd en ik rook de geur van sigaren die uit zijn snor opsteeg.
“Goed,” zei ik alvast.
“Je mag het lege land niet afsluiten,“ zei hij.
Hij keek me aan. Ik knikte nog maar eens. Ik had geen idee wat hij bedoelde.
“Eerst is het een woestijn, dat land,“ zei hij. “Een reuze kale boel. Daar moet je aan wennen. Maar je moet geduld hebben. Na drie jaar groeit daar gras. Na vier jaar staan er bloemen en struiken. Na vijf jaar staat er een lucht boven die blauwer is dan andere luchten, de vogels vliegen er sneller en fluiten harder, de wind blaast er met groter tederheid. Het water is er koud en schoon, de stilte is dieper en de nacht zaait geen losse sterren, maar een sterrenhemel die jouw wereld zal verbinden met die van alle anderen.”
Hij schoof het bandje van een sigaar en gaf het me. Verstopt in een grijze wolk zei hij: “Als je daar eenmaal bent, zul je merken dat het lege land vruchtbaarder is dan je andere landen. Het is een bron, een sleutel. Je mag het niet afsluiten. Blijf er wonen.”
Dat was vijfendertig jaar gelden. Het land waar mijn opa leefde is al vele jaren leeg. Nog vaak doe ik het hek open dat piept en knarst omdat het nodig gesmeerd moet worden. Het staat op een kier, want ik sluit het niet af. Er hangt nog vaag de geur van het rozenhout van lege sigarenkistjes. Alles liet ik, zoals het was. De tegels verzakten en braken in stukken. De wind floot tussen de pilaren van de huizen die hij gebouwd had. Na een tijdje stortten ze in. Toen bestond het land alleen nog maar uit een berg puin. Het was een kale bedoening. Nu en dan gooide ik wat stenen opzij om het pad vrij te houden. Het was niet wat je noemt een schilderachtige wandeling. Maar de tijd verstreek en op een dag verscheen er een groen waas over de rommel en even later stond er gras. En toen gebeurde met het land van mijn opa wat er eerder met het land van mijn moeder was gebeurd. De wind zaaide bloemen en struiken en hier en daar zelfs een jonge eik en een populier. Na vijf jaar stond er een lucht boven die blauwer was dan andere luchten, de vogels vlogen er sneller en zongen harder, een tedere wind ritselde in de populieren. Het water is er koud en schoon, de stilte diep en vredig en de nacht brengt een sterrenhemel die alle werelden met elkaar verbindt.
Probeer daaraan te denken als het een kale boel is om je heen. Sluit leeg land niet af.
Blijf er wonen.
Uit: De ziel van Putter- Pauline van de Ven, 2001
Stilte viering 18 augustus 2019
Thema: Uit de bron van Echart Tolle
Wordt wakker, observeer, kijk goed.
Ga met overleg en aandacht te werk.
Leef overeenkomstig de wet en het licht zal steeds helderder gaan schijnen.
Je zegt: ‘Ik wil mezelf kennen.’ Je bent het ‘IK’. Je bent het Weten. Je bent het bewustzijn waardoor alles bekend is.En dat kan zichzelf niet kennen; het is zichzelf. Verder dan dat valt er niets te weten en toch komt al het weten daaruit voort. Het ‘Ik’ kan van zichzelf geen kennisobject maken, geen object om zich van bewust te zijn.Je kunt dus geen object worden voor jezelf. En dat is de reden waarom illusie van de ikzuchtige identiteit ontstond – omdat je jezelf in gedachten in een object hebt veranderd.‘Dat ben ik’, zeg je. En dan ga je een relatie aan met jezelf en vertel je jezelf en anderen je verhaal.
Als je jezelf kent als het bewustzijn waarin het zintuiglijk waarneembare bestaan zich afspeelt, ben je niet meer afhankelijk van verschijnselen en bevrijd je je van het zoeken naar jezelf in situaties, plaatsen en omstandigheden. Wat er gebeurt of niet gebeurt is niet meer zo belangrijk. De dingen verliezen hun gewicht, hun ernst. Er komt een speelsheid in je leven. Je ziet dat deze wereld een kosmische dans is, de dans van vorm – niets meer en niets minder.
Als je weet wie je werkelijk bent, komt er een blijvend levendig gevoel van vrede. Je zou het vreugde kunnen noemen, omdat vreugde zo is: stralend levende vrede.
Het is de vreugde van het jezelf kennen als de essentie van het leven voordat het leven vorm aanneemt.
Dat is de vreugde van Zijn – van zijn wie je echt bent.
Soms vraag ik mij af,
wie ben ‘IK’, wie ben ‘IK’ echt.
Ik weet, ik heet Stanny,
een naam gekregen van mijn ouders.
Maar zagen zij wie ‘IK’ echt ben.
Wie keek er door hun ogen.
Als ik naar jullie kijk,
wie kijkt er dan door mijn ogen.
Ik zie man, vrouw, stoelen,
muren om mij heen.
Maar welke ‘IK’ kijk werkelijk naar jullie,
wat wordt echt gezien.
Hoe kijken jullie naar mij, nu op dit moment.
Zien jullie een object, een mens.
Iemand die voorleest vanaf een papier.
Zien jullie dat?
Maar ben ‘IK’ dat.
Wie kijkt er door jullie ogen.
Ik ben mij ervan bewust dat Stanny voorleest,
hier in de Ontmoeting.
Maar diep van binnen is er een zeker weten dat er een ‘IK’ is,
die alles zonder woorden en oordeel waarneemt.
Een bewustzijn waarin alles zich afspeelt,
waargenomen vanuit het “ZIJN”.
Viering Roos van Doorn maansikkelbeer
‘Opsoek naar Ubuntu’ (de Ontmoeting, 11 april 2019).
Annette Nobuntu Mul, op zoek naar wat Ubuntu is, maakte in een direct tot het hart sprekende lezing duidelijk waarom Barack Obama bij de afscheidsdienst van Nelson Mandela zei: ‘In Africa, there is this word…. Ubuntu’. ‘Ik ben, omdat wij zijn’: universele waarden tot uiting brengen in onszelf, dat kunnen we slechts samen. De kern van Ubuntu lijkt te zijn: meegaan met de stroom van het bestaan. Ruimte geven aan ál wat is. Jezelf altijd geven aan het geheel waarvan je zelf deel bent en dat alle mensen, ook voorouders en nazaten, omvat. Het Leven in zijn totaliteit, dus. Ubuntu als bron, een diepgeworteld mensbesef dat alle menselijk leven van alle tijden omvat. Verder reikend dan goed en kwaad. Tegenstellingen overstijgend. Vol begrip, vol compassie, vergevend en verzoenend.
Een bijzonder voorbeeld vormt de slag bij wat later de ‘Bloedrivier’ is genoemd, waarbij op 16 december 1838 3000 Zoeloes sneuvelden. Deze traditioneel feestelijke dag voor blank Zuid Afrika werd door Nelson Mandela omgedoopt tot ‘Verzoeningsdag’ en kan zo juist nu een werkelijk nationale feestdag zijn.
Een tweede voorbeeld is wel gerelateerd aan Zuid Afrika maar beperkt zich er niet toe. Een Amerikaanse studente, Amy Biehl, zette zich in voor gelijke rechten voor allen in Zuid Afrika maar komt, als ze twee lifters thuis in Soweto afzet, terecht in de opstand aldaar en wordt, ondanks een pleidooi van haar lifters, gedood. Haar ouders verklaarden dat álle mensenkinderen van deze wereld samen verantwoordelijkheid dragen voor wat er wereldwijd gebeurt. Tijdens de rechtszaak tegen vier jonge verdachten van de moord op hun dochter pleitten ze voor strafvermindering. De daders kregen vier jaar. Twee jongens werden later door de ouders van Amy geadopteerd en ontwikkelden zich tot evenwichtige burgers die zich tot op de dag van vandaag inzetten voor verzoening in Zuid Afrika.
Dat wat ‘Ubuntu’ vertegenwoordigt beperkt zich dus niet tot Afrika. Dat blijkt ook uit oude bronnen:
Zo zegt de Isha Upanishad: ‘Wie al wat geschapen is ziet binnen zichZelf en zichZelf in alle schepselen kan zien, kent geen afkeer van wie of wat dan ook’.
Zo zegt de Boeddha in de Metta Sutta: ‘Zoals een moeder haar enig kind met haar leven beschermen zou, zo moge men ten aanzien van alle wezens een onbegrensde geest onplooien en liefde voor de hele wereld’.
Zo lezen we in het Thomas Evangelie: ‘Wanneer iemand heel zal zijn, zal hij vol licht zijn; wanneer hij echter verdeeld zal zijn zal hij vol duisternis zijn’. En: ‘Ik ben het Al; …; splijt een stuk hout, en ik ben daar. Til de steen op en jullie zullen mij daar vinden’.
En Rumi schrijft: ‘Je bent niet een druppel in de oceaan… je bent de oceaan in een druppel’.
Meester Eckhart formuleert: ‘…. Daarna (na de schepping) was God niet God in zichzelf maar Hij was God in de creaturen’.
En in de ‘Cursus in Wonderen’ staat: ‘God is nog altijd en voorgoed overal en in alles. En wij zijn deel van Hem’.
‘Ubuntu’ is overal. Zien wij dat? Even werden we aangeraakt door de geest van Ubuntu.
Dat was een indrukwekkende ontmoeting.
Henri Stroband.
TEKSTEN
Winter 
vandaag is de wereld in winter gekleed
een vogel vliegt verdrietig door het sneeuwen
en buiten wacht de kou
ik ben vergeten om de herfst te huilen
ik heb niet gejuicht in de lente
mijn plezier om de zomer niet uitgebuit
misschien is de aarde wel omgerold
is de poolgrens verlegd
toen ik sliep
alles wat waar is is anders geworden
wie ben ik nog?
Mischa de Vreede
Elke boom, herleid tot zijn skelet,
staat helemaal los, total loss.
Slechts sneeuw doet wat verloren
is, weer bij elkaar horen,
weer bij elkaar luisteren,
maakt bomen weer tot bos.
Herman de Coninck
Kou, donkere nachten.
Bomen, de takken schimmig weerspiegeld in de sereniteit van vallende nevel.
De natuur, ten diepste in haarzelf teruggetrokken.
Verstild in de geborgenheid van Moeder Aarde, wachtend op de eerste lente bode, teken van wedergeboorte.
Mijn winter, In het ritme van de seizoenen.
Troosteloos, somberheid, wegvloeiende levensenergie.
Mijn tijd om naar binnen te gaan, fysiek en innerlijk.
Beschutting vinden, in de warmte van mijn dierbaren.
In de stilte van mijn Zelf.
Tijd voor zelfreflectie.
Voor het loslaten van gedachten, onhebbelijkheden, trots, oude patronen, van alles wat mij dwars zit
Dan voel ik, hoe meer ik kan loslaten, hoe stiller het wordt in mij.
Ik word de stilte, ik ben de stilte, in de geborgenheid van het AL
Tot het nieuwe ontwaken.
Herfst
Het moment is altijd NU en de vrucht is altijd rijp. Je hoeft alleen maar moed te verzamelen om het woud van je innerlijk binnen te gaan. De vrucht is altijd rijp en het moment is altijd de juiste tijd.
Osho- Zentarot handboek, 2002
(Innerlijke) herfst
Herfst, vallende vruchten. Sapstromen, terugtrekkend leven.
Bladeren die verkleuren tot één bont palet, afstekend tegen de blauwe hemel.
Klaar om te vallen, bij de eerste herfstdepressie.
Lijdzaam, meebewegend met de wind.
Gevallen blad, voedsel voor een nieuw leven.
En de natuur, die komt tot rust in al zijn bescheidenheid.
Bewust wordend van komen en gaan. Verstilling in al zijn eenvoud.
En ik, zie de dagen niet meer lengen, de zon die lager staat.
Duisternis valt als een deken op mij neer.
Ik voel hoe de herfst langzaam bezit van mij neemt.
Trek mij meer naar binnen, fysiek en innerlijk.
Mijn herfstdepressie van dat moment.
Zaterdag 14 april 2018 was de jaarlijkse regio dag in Lunteren, verzorgd door Hein Stufkens.
Spiritualiteit als levenskunst
Ik was te Cadzand aan het strand
getuige van een misverstand,
toen ik twee golven hoorde spreken
precies voordat ze zouden breken.
De ene riep: Het is gedaan,
wij zullen hier te pletter slaan!
De ander zei beslist: Welnee,
je bent geen golf, je bent de zee.
Clarissa Pinkola Estes :
Wij zijn nodig
Vrienden, verlies de moed niet. Wij zijn gemaakt voor deze tijden. Ik heb van zo veel mensen gehoord dat ze totaal verward zijn. Ze zijn bezorgd over de staat waarin de wereld verkeert op dit moment. We leven in een tijd waarin we ons bijna dagelijks verbazen en vaak terecht woedend zijn over de nieuwste schending van datgene wat beschaafde idealistische mensen belangrijk vinden. Jullie hebben gelijk . De arrogantie die sommige mensen hebben ontwikkeld terwijl ze in en in slechte daden goedkeuren tegen kinderen, ouderen, gewone mensen, de armen, de kwetsbaren en de hulpelozen is schokkend.
Toch vraag ik jullie dringend om de moed niet te laten zakken in deze moeilijke tijden. Het is heel belangrijk om de hoop niet te verliezen. Vooral omdat wij gemaakt zijn voor deze moeilijke tijden. Jazeker. We zijn al jaren aan het leren, oefenen en trainen terwijl we wachten om elkaar te ontmoeten op precies dit terrein.
Ik ben opgegroeid op de Great Lakes (een gebied in Amerika met 5 grote meren) en herken een zeewaardig vaartuig uit duizenden. Wat betreft ontwaakte zielen, er zijn nooit meer zeewaardige schepen in het water geweest dan op dit moment over de hele wereld. En ze zijn perfect voorbereid en in staat om elkaar te waarschuwen als nooit tevoren in de geschiedenis van de mensheid. Kijk over de boeg, er zijn miljoenen bootjes van rechtvaardige zielen samen op het water met jou.
Ook al zal je zeil misschien wapperen door elke windvlaag in deze storm, ik verzeker je dat het hout waaruit je boeg en roer bestaan uit een oerbos komen. Die speciaal vervaardigde planken zijn er voor gemaakt om stormen te doorstaan, de boel bij elkaar te houden, heel te blijven, en om vooruit te blijven gaan, wat er ook gebeurt.
In moeilijke tijden is er de neiging om de koers te veranderen en zich te focussen op wat er allemaal fout is in de wereld. Focus je daar niet op. Er is ook de neiging om verzwakt te raken door je te richten op wat buiten je bereik is, op wat nog niet gerealiseerd kan worden. Focus je daar niet op. Dat is het verspillen van de wind zonder de zeilen te gebruiken. We zijn nodig, dat is alles wat we moeten weten. En ook al zullen we tegenstand krijgen, we zullen meer prachtige zielen ontmoeten die ons enthousiast zullen begroeten, liefhebben en richting geven, en we zullen hen herkennen als we ze zien.
Zei je niet dat je erin gelooft?
Zei je niet dat je gezworen hebt om te luisteren naar een hogere stem? Heb je niet gevraagd om onvoorwaardelijke liefde? Herinner je je niet dat het verkrijgen van onvoorwaardelijke liefde betekent dat je moet luisteren naar je hogere stem? Onze taak is niet om de hele wereld in een keer beter te maken, maar om hulp te bieden in dat deel van de wereld dat we kunnen bereiken. Elk klein, kalm ding dat een ziel kan doen om een andere ziel te helpen, bij te staan in een gedeelte van deze zielige lijdende wereld, zal enorm veel goed doen. Het is niet gegeven aan ons om te weten welke daden of welk persoon, ervoor zullen zorgen dat de kritische massa naar het goede toe zal doorslaan.
Wat nodig is voor een dramatische verandering is een combinatie van daden bij elkaar wat steeds meer wordt. We weten dat het niet de hele wereldbevolking hoeft te zijn dat gerechtigheid en vrede brengt, het hoeft maar een klein vastberaden groepje te zijn dat niet opgeeft gedurende de eerste, tweede of honderdste tegenwind.
Kijk over de boeg, er zijn miljoenen bootjes van rechtvaardige zielen samen op het water met jou. Ook al zal je zeil misschien wapperen door elke windvlaag in deze storm, ik verzeker je dat het hout waaruit je boeg en roer bestaan uit een oerbos komen.2>
Een van de meest kalmerende en krachtige dingen die je kunt doen in een stormachtige wereld is om op te staan en je ziel te laten zien. Een ziel op het dek schijnt als goud in donkere tijden. Het licht van de ziel veroorzaakt vonken, kan lichtkogels afvuren, bouwt noodvuren, zorgt ervoor dat de juiste zaken in de brand vliegen. Om de lantaarn van de ziel te laten zien in schaduwrijke tijden als deze, wees krachtig en schenk genade aan anderen; beide zijn daden van immense moed en zijn erg nodig op het moment.
Zielen die het moeilijk hebben worden verlicht door andere zielen die volledig verlicht zijn en dat ook laten zien. Als je wil helpen om de chaos te kalmeren is dit een van de sterkste dingen die je kunt doen. Er zullen altijd tijden zijn dat je het gevoel hebt dat de moed je in de schoenen zinkt. Ook ik heb vele malen in mijn leven wanhoop gevoelt, maar ik hou geen stoel voor deze wanhoop. Ik zal het niet vermaken. Het mag niet van mijn bordje mee-eten.
Dit is de reden: In het diepst van mijn botten weet ik iets, net als jij, dat er geen wanhoop kan zijn als je je herinnert waarom je naar de Aarde kwam, voor wie je dat doet, en wie je hiernaartoe heeft gestuurd.
De goeie dingen die we zeggen en doen zijn niet van ons. Zij zijn de woorden en daden van degene die ons hier gebracht heeft.
In die gedachte hoop ik dat je dit op je muur schrijft:
‘Wanneer een groot schip in de haven ligt en aangemeerd is, dan is het ongetwijfeld veilig.
Maar dat is niet waar grote schepen voor zijn gebouwd.